Ningaloo reef en het binnenland in...

Dinsdag 11 april 2017 Naar Ningaloo Coast World Heritage Area.

Om half 10 lagen we er al in. Weer de deuren open vannacht. In de ochtend is het eerst bewolkt, tegen de tijd dat we opstappen is de lucht alweer wolkeloos. Ik ga even naar café Finn. Daar kan ik, als ik een kop thee bestel, internetten. Terwijl Nart nog een wandelingetje langs het strand maakt zet ik het 4e verslag met foto’s op Reismee. Dat gaat vlot en tegen tienen verlaten we Coral Bay. 12 km terug naar de doorgaande weg waar we links afslaan naar Exmouth. We hebben een compromis wat betreft de airco; die staat laag aan en aan Narts kant is het raam een stukje open…. Niet ijskoud en ook niet snoeiheet. Es kijken hoe dat uitwerkt.. We passeren weer veel termietennesten, we hebben een korte stop bij een jetty aan zee waar volop wordt gevist en zijn tegen twaalven in Exmouth. Eerst tanken, dan boodschappen bij de IGA. Nart koopt een nieuwe korte broek en bij de Liquor store slaan we een nieuwe voorraad witte wijn en cider (in plaats van bier) in. Dan tijd voor de lunch. Aan de overkant van het winkelcentrum is een mooi park met zwembadje, picknicksets, toilet en schaduw. Daar eten we onze lunch. Twee uur rijden we door. Het gaat om de noordpunt heen weer in zuidelijke richting, nu langs de oceaan en het Nationale park Ningaloo coast in. 40 km verder is het bezoekerscentrum waar we moeten vragen of er een overnachting in een van de campgrounds is. We passeren ondertussen de entree van het park, voor ons weer gratis vanwege de sticker op de voorruit. In het infocentrum weet men te vertellen dat alle campgrounds VOL zijn…. We krijgen ook te horen dat er een massa kwallen in de diverse baaien is gearriveerd en dat snorkelen ook vanwege andere gevaarlijke kwallen niet verantwoord is zonder complete wetsuit. Dat is even een domper op ons snorkel-enthousiasme. We overleggen…. We gaan terug naar de eerste de beste camping buiten het nationale park, net voorbij de haven waar de diverse excursies van start gaan. Omdat we toch ook niet morgen hier zonder iets gezien te hebben willen vertrekken, boeken we een bootexcursie in het kantoortje van de camping. Twee uur lang met een glassbottomboat over het rif varen en een snorkelstop. Vertrek 12.30 uur en we krijgen korting omdat we met eigen vervoer naar de haven rijden. Voor die tijd kunnen we nog mooi bij Mangrove Bay de “ birdwatching” gaan doen. De camping is prima met veel Corella’s (soort kakatoe), Galah’s en kangoeroes ( goed kijken Piet: de foto is er een met jong, een zgn. Euro- kangoeroe) . Tientallen van deze kangoeroes hupten rond aan de andere kant van de afrastering.

Woensdag 12 april 2017 Snorkeltocht en afscheid van Ningaloo reef.

Nadat we de boel weer hebben ingeruimd gaat het (alweer met tropische temperaturen) eerst naar de Birdwatch bij Mangrove Bay. Daar is letterlijk geen vogel te zien…Op een klein platformpje speuren we de watervlakte tussen de mangrovebomen af maar behalve wat geplons in het water (grote vissen, zeeslangen??) is er niks te zien. Net als we weglopen zien we een joekel van de rat over de rand van het infobord lopen en even later nog een klein muisje… Om de tijd tot 12.30 uur vol te maken, gaan we nog een keer naar het 7 km verder belegen bezoekerscentrum. Daar was internet en gisteren hebben we er niet uitgebreid rond gekeken. Bovendien is er schaduw!! Internet blijkt echter alleen toegang te geven tot de website van Ningaloo Park. We kijken er een tijdje rond en rijden dan naar de aanlegplaats voor de excursieboten. Spullen bij elkaar zoeken, wat eten en drinken en dan naar het wachthokje. Er staat al een groepje mensen, waaronder een Nederlands gezin. De gids meldt zich al gauw en legt uit waar we heen varen. Hij poetst de glasruiten nog even en dan kunnen we aan boord. We zijn met 13 personen….mooi klein clubje. Nick, zo heet de kapitein/gids, vertelt van alles over het rif, de vissen en zijn achtergrond terwijl we naar het rif toe varen. Een maal er boven is het nergens dieper dan 3 meter. Nick kent elk stukje van het rif als zijn broekzak en weet precies waar mooie vissen zijn. We maken een snorkelstop en we krijgen wetsuits, vinnen en maskers aangereikt. De meesten hebben hun eigen snorkelspullen bij zich. Het advies om een pak aan te trekken nemen we ter harte; we zien de diverse rode kwallen voorbij zwemmen. Niet meteen dodelijk maar wel vervelend branderig, zoals ik gisteren al had gemerkt. Vanwege de vele kwallen was Turkoise Bay vandaag af gesloten. Vanaf het strand snorkelen wordt nu even afgeraden. Wat we door de glasbodem al zagen…. Nu liggen we er midden in. Schitterend! Prachtige koraal en zoveel verschillende gekleurde vissen….Toch is het vermoeiend omdat er een sterke stroming staat vanwege het terugtrekkend tij en een tegengestelde wind. Na een half uur is iedereen uitgesnorkeld en maken we nog een paar rondjes. We zien Clownvisjes tussen de anemonen, lichtgevend blauwe kleintjes, een rifhaai (white-tip), en een paar supergrote Groupers (300 kg). Een stukje van het rif is meer dan 1000 jaar oud, een gigantische berg. Net na drie uur zijn we weer bij de aanlegplaats en bedanken Nick voor zijn deskundige en leuke begeleiding. We kleden ons om (helaas zijn er geen douches) en rijden terug naar Exmouth, daar tanken we nog een keer en kopen brood. En dan verlaten we het prachtige park en gaan op weg naar het volgende. In oostelijke richting het binnenland in naar Karijini National Park zo’ n 600 kilometer. Als we 160 km gereden hebben vinden we het genoeg en slaan af naar Ballara Homestead. Een stuk gravelweg en we komen op een grote boerderij annex camping. Wat primitief allemaal maar wel netjes en vriendelijk. Al gauw zijn we onder zeil na het eten en het bijwerken van de dagboeken.

Donderdag 13 april 2017 Flink doorrijden…

Om 9.00 uur zijn we weer op weg. Eerst naar de 1 en dan de afslag naar Karijini Park. Het landschap verandert langzaam, wat bloeiende eucalyptus, kleine bergen in de verte en wat meer hoger struikgewas. We zien warempel een dingo opzij van ons. Zodra we stoppen is tie foetsie. Op een parking zien we een Australian Magpie die een schitterend melodietje laat horen. Om 11.45 uur stoppen we om te tanken bij Nanutarra roadhouse en een boterhammetje te eten. We passeren een aantal droge of bijna drooggevallen kreken en zien voortdurend waarschuwingsborden met “ floodway” erop. Niet voor te stellen dat de wegen hier in het regenseizoen half onder water komen te staan. De parking die we in gedachten hadden langs de weg zien we niet dus rijden we nog 50 km door naar Paraburdoo. Je kunt ook korter naar Tom Price dat vlak bij Karijini ligt … 22 km gravelweg…… Dat doen we dus niet. We vinden de camperparking vrij vlot, alleen het aanmelden is even zoeken. Bij de receptie van een “ accommodatie centrum” , 500 m verder op. We krijgen de sleutel en voor 25 dollar kunnen we aan de stroom staan. Een modern nieuw aangelegd park met o.a containers op trucks die als mini- appartementen dienen. Het is er erg rustig, we zijn een tijdje de enige. Wat later komt er nog een campertje bij. De wasmachines en drogers zijn gratis, dus daar maak ik meteen gebruik van. Nette douches en toiletten. Het is alleen wat kaal en braaf. Maar we klagen niet, het is prima zo. Stoeltjes en tafel buiten en genieten tot wat vervelende kleine mugjes ons naar binnen jagen. Ze steken wel maar geen jeuk….

Coral Bay en snorkelen

Zondag 9 april 2017 Naar Coral Bay

Vreemd wakker worden op zo’n grote parkeerplaats. Het tankstation en restaurant zijn 24/7 geopend en om half 7 als ik naar de toiletten loop staat er al een rij auto’s, de meeste met grote boten erachter, voor de pomp. Na ontbijt, benzine en water innemen, gaat het eerst even naar het centrum van Carnarvon en kijken we even bij de rivier. Weten we tenminste waar we waren vannacht. De North West Coastal Hwy, nr 1, steekt eerst de rivier Carnarvon over en gaat dan langs Lake Mc Leod. Van die laatste zien we helemaal niks. Het is vrij druk richting het noorden ook met road trains, maar het schiet goed op. We zien borden met waarschuwingen om vooral voldoende drinkwater mee te nemen, want dat is ten noorden hiervan schaars. Bij Minilaya roadhouse slaan we richting oceaan af en passeren de steenbokskeerkring (Tropic of Capricorn). We zijn nu echt in de tropen! Het is een woestijnachtig landschap en met hier en daar termietenheuvels. Na nog 40 km zijn we in Coral Bay. Nu maar hopen dat er plaats is voor ons op een van de twee campings. We gaan eerst naar degene die in onze Rough Guide Australia wordt aanbevolen. We boffen ; we kunnen zelfs aan de stroom staan. We betalen 1 nacht maar hebben de optie om langer te blijven. Eerst maar eens kijken. We installeren ons en zetten nu ook de luifel eraan. Er is amper schaduw… Even een handwasje, dan kan dat vast aan lijn en dan alle snorkelspullen verzamelen, compleet met onderwatercamera. Het strand is vlak aan de overkant. Alles wat we gehoord hebben over dit Ningaloo reef klopt… je loopt zo de oceaan in en na een meter of 25 wordt het dieper en begint het koraalrif met al zijn prachtige vissen. Adembenemend! We besluiten meteen nog een dag langer te blijven, dit is een van de hoogtepunten. Pas tegen vijven verlaten we het strand. Lekker douchen, potje koken en buiten zitten met een koel wijntje en windje.

Maandag 10 april 20171 Nog een dagje snorkelen in Coral Bay

Vannacht sliepen we met de schuifdeur wagenwijd open; veel te warm om alles dicht te doen…. Pas om 8.00 uur staan we langzaam op. Alles doen we vandaag langzaam. Een rustig ontbijtje, wat nodige boodschapjes bij de super aan de overkant en dan naar het strand. Zoveel mogelijk niet meenemen want we gaan de snorkelroute doen. Eerst een heel eind over het strand lopen en je dan met de lichte stroming mee laten drijven over het koraalrif heen tot aan het begin van de baai. Beslist niet verder want daar is een gebied dat de “ breeding ground van de reefshark” wordt genoemd. Het is er werkelijk prachtig; we zien zoveel vissen, groot en klein, mooi gekleurd, echt een aquarium. Nart maakt vandaag zo’n 100 foto’s met zijn onderwatercamera! Tussen 12 en 15 uur doen we behalve wat boterhammen en fruit eten niet veel. Wat lezen, drinken en ons rustig houden in de schaduw. Na drieën gaan we nog een rondje snorkelen. Als we terug zijn gaan we douchen (er is alleen warm water), spullen uitspoelen en te drogen hangen en weer wat rusten. Het valt mij op dat er zoveel grote gezinnen zijn, altijd meer dan 3 kinderen. Die hebben dan ook steevast heel veel spullen mee te sjouwen, waaronder tentjes, partytenten, zwembeesten, surfplankjes enz. Ik kook een potje in de kampkeuken en Nart stort zich op zijn onderwaterfoto’s. Hij is redelijk tevreden…

Naar Monkey Mia

Donderdag 6 april 2017. Op weg naar Monkey Mia.

Vanaf de camping lopen we even langs de haven op zoek naar een ATM om te pinnen. De 1e is offline en nr 2 geeft niet meer dan $200. We doen het er maar mee voorlopig. Hoewel we vanochtend wat wolken aan de lucht zagen, zijn die, naar mate we verder het binnenland inrijden, helemaal verdwenen. We gaan via de weg door het Nationale Park Kalbarri naar de North West Coastal HWY. Voordat we daar weer in noordelijke richting afslaan bezoeken we nog twee spectaculaire uitzichtpunten over de kloof van de Murchison River; Ross Graham (hier kun je helemaal afdalen naar de rivieroever) en Hawk Head, een prachtig zicht op de kloof. De vliegen wachten ons al op als we uitstappen en ook de hitte maakt dat we niet op ons dooie gemak hier een flinke wandeling maken. Dan verder over de Highway…. Af en toe zien we verkeer, waaronder de soms bijna 50 meter lange road trains. Voor de rest is het een tientallen kilometers lang saai stuk : rode grond, laag struikgewas en een kaarsrechte, soms wat golvende weg. We stoppen een paar keer om wat te drinken en te rusten. Als we na bijna 200 km aankomen bij de beoogde overnachtingsplaats (Billabong Roadhouse) besluiten we, na een bezoek aan de winkel/reststop (waar we wat kaartjes en een vliegen hoofdnetje kopen), toch door te rijden. Het is net 3 uur en om nu al in de brandende zon op de kale parking te gaan staan, zien we niet zitten. Er is hier verder niks te beleven. Een ruime 80 km verder zijn we aan Hamelin Pool, waar een camping is aan het strand. Na nog een stop bij de afslag naar Shark Bay, rijden we het gebied in dat op borden langs de weg staat aangekondigd als “World Heritage Area”. Er steken twee emoes over maar Nart is net te laat om ze vast te leggen….We worden hartelijk ontvangen op de campground Hamelin Pool en krijgen een massa informatie over Denham en Monkey Mia met kaarten en tips. Als we een plekje gevonden hebben, ga ik mijn vliegennetje uitproberen. Helaas is mijn hoed te groot om hem eromheen te doen, maar hij kan er ook onder. Nart hoeft niet zo’n ding. Er zijn op loopafstand aan het strand twee bijzonderheden te zien: de Stromatolites en de Shell beach. De eerste zijn 3000 jaar oude algenafzettingen, afkomstig van de eerste leefvormen op aarde. Sommige hebben prachtig rode kleuren. Dan Shell beach : de schelpenmassa’s zijn op elkaar geperste schelpjes, enkele meters hoog, waar zelfs plaatselijke gebouwen mee gebouwd zijn. Een bezoekje aan het museumpje op de camping laten we voor wat het is….. Zo hebben we weer een prachtige dag achter de rug en zijn we benieuwd naar morgen.

Vrijdag 7 april 2017 Naar Monkey Mia

We worden wakker gekwetterd door tientallen kuifduiven op de camping. Het is lekker koel nog en we beginnen uitgerust en opgefrist aan een nieuwe dag. Eindelijk begint mijn gehoest gelukkig wat af te nemen. Onderweg doen we, bij Sharkbay aangekomen, nog een mooi uitzichtpunt aan, boven een ondiepe blauwe baai, waar, volgens het infobord, allerlei zeedieren te zien zijn zoals de bultwalvis, zeekoe, schildpad, tijgerhaai en manta. Alleen een schildpad laat zich zien als wij over de boardwalk lopen. Nog 20 km verder en we zijn in Denham. Even tanken en dan naar de toeristeninformatie. Die raadt ons aan in Monkey Mia op de camping te overnachten zodat we de volgende ochtend vroeg de dolfijnen kunnen zien. We lopen nog even door Denham en bekijken het kerkje dat helemaal uit schelpen is gebouwd. We verbazen ons dat het niet veel drukker is zo vlak voor Pasen, maar in het postkantoor komen we er achter dat Goede vrijdag pas volgende week is. Er zijn 2 vakantieweken en dit weekend begint de drukte al. We zijn dus precies op tijd.. We maken de 25 km oversteek naar de andere kant van het schiereiland, en nemen halverwege een lifter mee die een boot moet halen. Hij praat honderduit en heeft nog twee ooms in Zaltbommel en Utrecht. Bij de ingang van het resort/reservaat moeten we 12 dollar entree betalen. We krijgen een plaatsje zonder stroom (alle stroomplaatsen zijn bezet) en uitgebreide uitleg over de faciliteiten. Morgenochtend 7.45uur klaar staan op het strand. Er is wifi dus na installatie pakken we de stoeltjes en zoeken een schaduwplekje om te internetten. Bijlezen en natuurlijk het vervolg van onze reis updaten. Dan is ook de grootste hitte weg en wagen we ons met snorkeluitrusting op het strand…. Er zouden stingrays, dolfijnen en nog meer spul hier vlak voor ons rondzwemmen. Nart gaat eerst op verkenning maar is snel terug: zand en veel posedonia, verder geen zicht. Daarom zijn er zo weinig mensen in het water. We liggen nog een tijdje op het strand en als de zon prachtig paarsachtig ondergaat is het weer tijd voor een warme hap en een glas witte wijn.

Zaterdag 08-04-2017 Dolfijnen en door naar Carnarvon.

Een week zijn we nu onderweg en dik 1500 km staat er op de teller aan het einde van deze dag. We zijn er al om 6.30 uur uit; even douchen en wat drinken en dan op naar het strand om de dolfijnen te zien. De bezoekers verzamelen zich op het plankier en een vrouwelijke ranger nodigt ons uit om naar de waterkant te komen, met de voeten in het water. Daarvoor zagen we al wat vinnen langs het strand schuiven. De dame legt ons van alles uit over deze groep dolfijnen die elke ochtend hier naar toe komen. Ze hebben zelfs namen gekregen. Ook de familierelaties zijn bekend. Per dolfijn worden er 2 visjes gevoerd, bewust zo weinig want ze mogen niet afhankelijk worden van de mensen. We tellen er eerst 5, maar als iedereen wordt verzocht weer op het zand te gaan staan lokt dat geluid nog 3 dolfijnen die wat afstand hadden gehouden. Dan komen er wat vrijwilligers met emmertjes met vis en die kiezen een paar mensen uit die vis mogen geven. Er wordt eerst uitgebreid verteld hoe dat moet. Ik sta met mijn neus vooraan en mag naar voren komen om dolfijn Piccolo een visje in haar bek te leggen. Gelukkig krijg ik geen applaus. Als alle dolfijnen twee visjes hebben gekregen, is de show voorbij. We gaan ontbijten, afwassen, en de gasfles bij laten vullen. Eerst weer terug naar Denham (waar we bij de Iga wat boodschappen doen) en dan naar de HWY nr 1, dezelfde 150 km. Een andere route is er niet. We stoppen een aantal keren onderweg en zijn net na vieren in Carnarvon. Een plekje achteraan op een grote parking voor roadtrains bij een tankstation annex restaurant/ winkel is voor campers en tentjes. We nemen een cappuccino en een cider te drinken in het heerlijk koele café. De tentjes worden naast de auto gewoon op het beton gezet en onder de achterklep wordt gekookt. Ik doe dat binnen met alle deuren open, als de zon onder is. Terwijl op de achtergrond autoraces worden gehouden, compleet met ladyspeaker, rijden joekels van vrachtwagens de parking op en groeit het aantal kampeerders aan tot 10. Het lijkt net een camping want iedereen zit met de stoeltjes buiten in de koele avondlucht en het licht van de lantaarns op het terrein. Tegen tienen is iedereen onder zeil.

Naar Kalbarri

04-04-2017 dinsdag. Over de Northwest coast Highway naar Geraldton

Voordat we vertrekken van de camping maken we ruim gebruik van de faciliteiten. Douchen, ontbijtje aan de picknickset, water bijvullen en meteen ook maar verslag 2 en de foto’s van de laatste 3 dagen op reismee zetten. Geen idee wanneer we weer internet hebben. We rijden naar de vlakbij gelegen rivier Irwin, die hier in zee uitmondt. Vanaf een uitkijkpunt gaat het naar beneden, langs wat zoemende rotsen, waar bijen of wespen nestelen, tot aan de zee. Er is niet heel veel te zien, (ook voor watervogels te heet?). Het blijft bij een paar sternen en aalscholvers. In het centrum van Dongara doen we wat inkopen en rijden door in de richting van Geraldton. We maken een tussen stop bij Greenough ( typische “ leaningtrees” ) en bij Cape Burney, waar we lunchen bij een overdekte picknickplaats en, tot Narts grote vreugde, het een en ander aan vogels spotten: pelikanen, verschillende reigersoorten, (waaronder een grijze), 2 soorten aalscholvers en visarenden. Een schitterend plekje! We hebben een overnachting in Geraldton op het oog aan de haven, maar ter plekke blijkt dat er pas nieuwe regels op de parkeerplaatsen zijn geschilderd: ”only Selfcontained vehicles”. En dat zijn we niet. Blijkbaar zijn er op veel plaatsen deze nieuwe voorschriften en wordt dat nog niet actueel op de app van Wikicamps vermeld. We rijden nog 30 km door en komen bij Coronation beach op een mooi in de duinen aangelegde campground. Het stageld moet je hier in een enveloppe in een brievenbus deponeren. Nart gaat nog wat rondstruinen en ik ga even plat. Ik heb last van een vervelende hoest en traanogen. Ik wijt het aan de airco die ik gisteren en vandaag heb aangezet vanwege de hitte. Als het donker is eten we een warme hap met een ijsje toe. De zon ging prachtig onder!

05-04-2017 Naar Kalbarri National Park.

En verder noordwaarts gaat het weer. De eerste stop vandaag is in Northampton, daar waar de afslag is naar de kust/kliffenroute naar Kalbarri. Bij de apotheek haal ik een drankje voor mijn gehoest en keelpijn. Dan is de weg verderop een aaneenschakeling van uitzichtpunten. Eerst bij de Huttlagoon die nu bijna helemaal een roze zoutvlakte is. Het stikt er van de vliegen, dus drapeer ik mijn Spaanse €1,00 sjaaltje om mijn hoed om de vliegen uit mijn gezicht te houden. Ook verderop bij de kliffenkust stappen we uit en bekijken rotsformaties met namen als: Natural bridge, Castle rock, Grand stand, Eagle gorge en Mushroom rock. Net na enen pauzeren we bij Red Bluff Beach, dat aan een groot rood rotsplateau aan zee ligt. We eten onze boterhammen en drinken koude thee met citroen ( zelf gemaakt). Een wandelingetje over de rotsen levert nog wat sternen meeuwen en een South Polar Skua op. In Kalbarri gaan we dan boodschappen doen en tanken. Een aardige voorraad want het is niet zeker of we morgen een super tegenkomen en (Goede) vrijdag zijn alle winkels dicht. Dan begint de 2 weken durende paasvakantie. De beoogde campground net buiten Kalbarri blijkt alleen met 4WD bereikbaar, dus draaien we om en gaan de eerste de beste camping op. Voor 40 dollar mogen we hier 1 nacht staan en er is niet eens wifi. We doen het er maar mee. Het is toch een schitterende locatie. Vlak aan de rivier Murchison die hier in zee komt. Op een pleintje vlak voor ons is een man joekels van vissen aan het schoonmaken: Red Snapper en Spanisch Mackerel allemaal zo’n meter lang… Een hele rij meeuwen en pelikanen staan in de wacht op afval. ’s Avonds kook ik een potje in de campkitchen, lekker veel ruimte even. We eten heerlijk buiten, terwijl allerlei soorten kakatoes en papegaaien boven ons hoofd rondvliegen. Nart kan zijn hart weer ophalen, al was het alleen maar om alle juiste namen erbij te zoeken. Heel wonderlijk is dat we hier van geen vlieg, mot of ander insect last hebben. Dat was de afgelopen dagen wel eens anders.

Een wat slordige start

1 april 2017. Dag 1 van de campertrip.

Al vroeg zijn we kant en klaar: alles ingepakt en om half 10 klaar om te vertrekken met de camper. 35 $ mogen we met de parkeerautomaat afrekenen ( zo’n € 28). Ons eerste doel is een supermarkt, Coles, op weg naar de kust. We slaan flink in en zoeken dan een mooie strandparking aan zee bij Scarbourough om de hele handel in de camper te verdelen. Zo duurt het tot 12.00 uur voordat we aan de brunch beginnen. Het is heet in de zon. We maken een korte wandeling langs het surfstrand en door het duingebied (waar waarschuwingsborden staan voor slangen) en vervolgen dan onze route in noordelijke richting, zo dicht mogelijk langs zee, de indian Ocean Highway. Onze eerste pauzestop is Yanchep. Een klein parkje aan zee heeft een aardige speelplaats. We liggen er een tijdje in de schaduw. Een uurtje later is het tijd om een plekje voor de nacht te zoeken. We kiezen voor Wilbinga Grove. Het is er best druk en luidruchtig vanwege de vlak ernaast liggen weg en we rijden op advies van iemand het zanderige pad in naar een rustiger plekje, volgens hem 800 meter verderop. Nadat we wat 4wheeldrives zijn gepasseerd zien we dat dit te wild is…. We kunnen niet omkeren en rijden in zijn achteruit terug…Na 100 meter komen we vast te zitten. De wielen draaien zich vast. Drie jonge mannen, die door ons niet verder kunnen, nemen ons op sleeptouw en zo komen we weer terug op de parking… De opluchting slaat gauw om als we zien dat er een soort plastik afdekking aan een kant is los gekomen en op de grond hangt. Afgescheurd! Na veel suggesties over en weer haalt een van de drie de andere kant ook maar los. Zo kunnen we in ieder geval weer rijden. We praten nog wat na met onze drie redders waarbij vermeld wordt dat één van hen wildwatertrainer van de zeilster Marit Bouwmeester is geweest. (o.a. Olympisch zilver in Londen). Om 18.15 uur gaat de zon onder en is het meteen helemaal donker. Ik kook een potje en we filosoferen nog wat na over de 1e dag camperen in West-Australië en wat we doen met die los gekomen afdekplaat. Die moet gemaakt natuurlijk, maar we kunnen pas maandag actie ondernemen. Eerst maar eens er een nachtje over slapen.

2 april 2017 Bezoek aan de Pinnacles en hoe heet het is.

Op de parking is het al vroeg druk. Behalve heel veel vogelgekwetter laten 4wheeldrives lucht uit hun banden lopen om het zandpad naar het strand te kunnen nemen. We staan nog even in de schaduw en na een summier ontbijtje rijden we door. De kapotte afdekplaat nemen we maar mee. Verder over de Indian Ocean Highway waar ons veel autos met boten erachter passeren. Links en rechts grote vlaktes met wilde begroeiing. We zien de eerste borden die waarschuwen voor overstekende kangoeroes, emoes en mierenegels. Bij Nilgen National park slaan we af voor een korte wandeling naar een uitzichtpunt en een botanische route. We worden besprongen door vliegen die het liefst op je gezicht gaan zitten. We passeren dan ook veel met hun handen wapperende mensen en we wapperen vrolijk terug. Maar het is eigenlijk te heet in de zon… dus we zijn vlot klaar met de pauze buiten. Airco binnen aan en we kunnen weer door. Het gaat vandaag al beter met het bedienen van de richtingaanwijzer. Gisteren gingen om de haverklap de ruitenwissers aan, nu begint de omschakeling te wennen. De volgende stop is “ The Pinnacles” in Nambung Nationaal park. We hebben een sticker op onze voorruit en het blijkt dat we hiermee zonder entree te betalen naar binnen mogen. The pinnacles zijn uit kalksteen gevormde kolommen tot wel 3 meter hoog, die lang geleden onder het zand verborgen zaten en langzamerhand door verstuiving van het zand tevoorschijn zijn gekomen. Het is een zeer uitgestrekt woestijngebied en een rit van 3 kilometer leidt ons er langs. Zeer indrukwekkend. Hier en daar stappen we even uit. We laten het wandelingetje vanwege de hitte achterwege, maar kijken nog wel even rond in het bezoekerscentrum, waar we een campinggids aanschaffen. Dan op weg naar een parking in de buurt van Cervantes. Het is een klein, rustig plekje maar eigenlijk mogen we hier niet overnachten want op een bord staat te lezen dat je camper moet zijn uitgerust met vuilwatertank en toillet. Beide hebben we die niet aan boord. Het terrein ligt dan ook bezaaid met toiletpapier.Tot aan de schemering zitten we heerlijk buiten in de schaduw en hebben nog wat buurt met een Australisch echtpaar uit Brisbane. Gezellige kletsers die Aussies!

3 april 2017

Ook nu al vroeg op vanwege de temperatuur die snel oploopt. Eerste doel is Cervantes waar we telefoonbereik hopen te hebben. Even de benzine- en watertank bijvullen. Ik probeer te bellen naar het verhuurbedrijf van de camper, maar krijg de melding dat dit (gratis) nummer niet lukt. De dame van het tankstation wijst ons de plaatselijke garage aan en zegt dat de monteur maar even moet bellen. Lijkt ons een goed plan. Enfin, drie kwartier later zit de kap weer vast en regelt de monteur de rekening met Travel Car Centre. Dan wat boodschappen inslaan bij de general store en we zijn weer op weg. Na een uurtje over de highway pauzeren we even voor wat drinken en nog een uurtje later zijn we in Port Denison met een mooi haventje en dito strand. We wandelen er even rond en zien een hoge paal waarop een visarend zijn nest maakt. We gaan dan op zoek naar een camping in Dongara, dat er vlakbij ligt, aan de overkant van de rivier, want we willen laptop e.d opladen en ons reismeeblog updaten. Onze nieuwe campinggids vermeldt hier geen campings, er zijn er hier 3. Nr 1 vraagt 50 dollar en dan is er wel internet, maar alleen om je mail te lezen…. We gaan door. Even langs bij het touristenkantoor voor wat tips. Er is een vrije parking en wifizone, dat zou voor vandaag een oplossing zijn. We hebben net een late lunch voor ons op een mooi schaduwplekje, als een patrolranger ons komt meedelen dat we een toilet bij ons moeten hebben, anders mogen we hier niet overnachten. Terwijl er een toiletgebouwtje vlak bij is…. Dan maar naar een van de 2 andere campings. Het wordt Leander Reef. Hier hebben we een plaats met eigen toilet, douche, wasmachine, stroom en goede wifi, voor 15 dollar minder. Dan meteen maar de was in de machine, de laptop aan de stroom en na een korte wandeling naar het strand, aan de slag met fotowerk en verhalen. Ik kom er nu achter dat mijn mobiel niet werkt als Telstra als provider is ingesteld. Yes optus dan maar. Ook kan ik de app Wikicamps nu downloaden, daar staan alle kampeerplaatsen in en is offline te gebruiken. Voor €5,_ alles op de tablet. We liggen er laat in door alle bezigheden, morgen kalm aan dus.

Het avontuur is begonnen

29 maart 2017. Van Waalre naar Hong Kong

Netjes op tijd zijn we op Schiphol. Thuis hebben we de instapkaarten al uit geprint, zodat we de bagage vlot kunnen afgeven en door de uitgebreide douane controle mogen.Tot en met de wandelschoenen worden we gestript….de hele electronische mikmak gaat in plastic bakken door de scanner. De Boeing777 van Cathay Pacific vertrekt op tijd en na een uur of 12 met veel films, wat videospelletjes, diverse versnaperingen en een tweetal maaltijden landen we in Hong Kong. Hier hebben we ruim de tijd om over te stappen (een uur of 8!). We slapen wat bij, wandelen rond door de lange vertrekhallen, kaarten een potje, lezen en internetten een tijdje. Aankomst in Perth : 23.00 uur. Drie kwartier later zijn we door de strenge douanecontrole en gaan voor de aankomsthal op de citybus naar het centrum wachten. Om 00.10 uur is die er eindelijk en brengt ons redelijk dichtbij ons hotel aan Murraystreet. De straten zijn uitgestorven. We krijgen snel een kamer toegewezen en een half uur later liggen we op 1 oor. Het is inmiddels 31 maart...

31 maart 2017. We halen de camper op.

Omdat we vergeten zijn een tijdstip af te spreken om de camper op te halen (dat moest 14 dagen voor de datum), hebben we vandaag om 13.00 uur al afspraak. We zijn redelijk uirgerust en nemen, na een zonnig ontbijtje op een plein en een speurtocht naar een parkeerplaats voor de camper (we hebben immers nog een hotelovernachting), een taxi naar het depot van Travel Car Center. Het verkeer is een chaos! Overal zijn wegwerkzaamheden, omleidingen en lange wachttijden voor stoplichten. De camper wordt grondig door ons geïnspecteerd en een uur later vertrekken we richting centrum Perth. We hebben op het laatste moment nog een ( verouderde) Garmin gps mee gekregen. Die brengt ons via een hele omweg naar Kings Park. Het is even omschakelen naar het links rijden en helaas legt 1 pilonnetje bij een wegafzetting het loodje…..In Kings Park maken we een wandeling door het duingebied en zien en horen verschillende vogels en bekijken in de Botanische tuin de flora. Dan terug naar de parkeerplaats vlak bij ons hotel. Eentje die wel bovengronds is. We frissen ons op en gaan een eindje verderop in het uitgangsgebied op een terrasje een pizza eten. We zijn inmiddels aardig onder de indruk van Perth: torenhoge gebouwen, drukke straten, gezellige mensen en dikke prijzen voor van alles en nog wat. En dan de enorme aantallen Aziatische mensen: af en toe waan ik me in Bangkok. Tot half 1 genieten we nog mee van een buitenlucht disco. Net als gisteren waren de temperaturen tegen de 30° en wordt nog meer verwacht.

Bijna op weg naar Perth

Nog ruim 15 uur en dan zijn we klaar voor take-off... De tassen zijn gepakt, het huis is aan kant en de tickets liggen klaar. Gisteren konden we al onze instapkaarten uitprinten zodat we maar 50 minuten voor vertrek aanwezig hoeven te zijn op Schiphol. Van diverse vrienden, kennissen en familie kregen we warme goede Reis wensen. We zijn er klaar voor!!!

Welkom op ons Reislog!

Hallo en welkom op ons reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar we ons bevinden en waar we zijn geweest. We vliegen op 29 maart via Honkong naar Perth en onze terugreisdatum staat voor 30 april gepland.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor onze mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom. We hebben een grote voorraad foto' s dus die hoef je ons NIET cadeau te doen.

We zien je graag terug op ons reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met ons meereist!

Groetjes,

Nart en Tineke