Donderdag 6 april 2017. Op weg naar Monkey Mia.

Vanaf de camping lopen we even langs de haven op zoek naar een ATM om te pinnen. De 1e is offline en nr 2 geeft niet meer dan $200. We doen het er maar mee voorlopig. Hoewel we vanochtend wat wolken aan de lucht zagen, zijn die, naar mate we verder het binnenland inrijden, helemaal verdwenen. We gaan via de weg door het Nationale Park Kalbarri naar de North West Coastal HWY. Voordat we daar weer in noordelijke richting afslaan bezoeken we nog twee spectaculaire uitzichtpunten over de kloof van de Murchison River; Ross Graham (hier kun je helemaal afdalen naar de rivieroever) en Hawk Head, een prachtig zicht op de kloof. De vliegen wachten ons al op als we uitstappen en ook de hitte maakt dat we niet op ons dooie gemak hier een flinke wandeling maken. Dan verder over de Highway…. Af en toe zien we verkeer, waaronder de soms bijna 50 meter lange road trains. Voor de rest is het een tientallen kilometers lang saai stuk : rode grond, laag struikgewas en een kaarsrechte, soms wat golvende weg. We stoppen een paar keer om wat te drinken en te rusten. Als we na bijna 200 km aankomen bij de beoogde overnachtingsplaats (Billabong Roadhouse) besluiten we, na een bezoek aan de winkel/reststop (waar we wat kaartjes en een vliegen hoofdnetje kopen), toch door te rijden. Het is net 3 uur en om nu al in de brandende zon op de kale parking te gaan staan, zien we niet zitten. Er is hier verder niks te beleven. Een ruime 80 km verder zijn we aan Hamelin Pool, waar een camping is aan het strand. Na nog een stop bij de afslag naar Shark Bay, rijden we het gebied in dat op borden langs de weg staat aangekondigd als “World Heritage Area”. Er steken twee emoes over maar Nart is net te laat om ze vast te leggen….We worden hartelijk ontvangen op de campground Hamelin Pool en krijgen een massa informatie over Denham en Monkey Mia met kaarten en tips. Als we een plekje gevonden hebben, ga ik mijn vliegennetje uitproberen. Helaas is mijn hoed te groot om hem eromheen te doen, maar hij kan er ook onder. Nart hoeft niet zo’n ding. Er zijn op loopafstand aan het strand twee bijzonderheden te zien: de Stromatolites en de Shell beach. De eerste zijn 3000 jaar oude algenafzettingen, afkomstig van de eerste leefvormen op aarde. Sommige hebben prachtig rode kleuren. Dan Shell beach : de schelpenmassa’s zijn op elkaar geperste schelpjes, enkele meters hoog, waar zelfs plaatselijke gebouwen mee gebouwd zijn. Een bezoekje aan het museumpje op de camping laten we voor wat het is….. Zo hebben we weer een prachtige dag achter de rug en zijn we benieuwd naar morgen.

Vrijdag 7 april 2017 Naar Monkey Mia

We worden wakker gekwetterd door tientallen kuifduiven op de camping. Het is lekker koel nog en we beginnen uitgerust en opgefrist aan een nieuwe dag. Eindelijk begint mijn gehoest gelukkig wat af te nemen. Onderweg doen we, bij Sharkbay aangekomen, nog een mooi uitzichtpunt aan, boven een ondiepe blauwe baai, waar, volgens het infobord, allerlei zeedieren te zien zijn zoals de bultwalvis, zeekoe, schildpad, tijgerhaai en manta. Alleen een schildpad laat zich zien als wij over de boardwalk lopen. Nog 20 km verder en we zijn in Denham. Even tanken en dan naar de toeristeninformatie. Die raadt ons aan in Monkey Mia op de camping te overnachten zodat we de volgende ochtend vroeg de dolfijnen kunnen zien. We lopen nog even door Denham en bekijken het kerkje dat helemaal uit schelpen is gebouwd. We verbazen ons dat het niet veel drukker is zo vlak voor Pasen, maar in het postkantoor komen we er achter dat Goede vrijdag pas volgende week is. Er zijn 2 vakantieweken en dit weekend begint de drukte al. We zijn dus precies op tijd.. We maken de 25 km oversteek naar de andere kant van het schiereiland, en nemen halverwege een lifter mee die een boot moet halen. Hij praat honderduit en heeft nog twee ooms in Zaltbommel en Utrecht. Bij de ingang van het resort/reservaat moeten we 12 dollar entree betalen. We krijgen een plaatsje zonder stroom (alle stroomplaatsen zijn bezet) en uitgebreide uitleg over de faciliteiten. Morgenochtend 7.45uur klaar staan op het strand. Er is wifi dus na installatie pakken we de stoeltjes en zoeken een schaduwplekje om te internetten. Bijlezen en natuurlijk het vervolg van onze reis updaten. Dan is ook de grootste hitte weg en wagen we ons met snorkeluitrusting op het strand…. Er zouden stingrays, dolfijnen en nog meer spul hier vlak voor ons rondzwemmen. Nart gaat eerst op verkenning maar is snel terug: zand en veel posedonia, verder geen zicht. Daarom zijn er zo weinig mensen in het water. We liggen nog een tijdje op het strand en als de zon prachtig paarsachtig ondergaat is het weer tijd voor een warme hap en een glas witte wijn.

Zaterdag 08-04-2017 Dolfijnen en door naar Carnarvon.

Een week zijn we nu onderweg en dik 1500 km staat er op de teller aan het einde van deze dag. We zijn er al om 6.30 uur uit; even douchen en wat drinken en dan op naar het strand om de dolfijnen te zien. De bezoekers verzamelen zich op het plankier en een vrouwelijke ranger nodigt ons uit om naar de waterkant te komen, met de voeten in het water. Daarvoor zagen we al wat vinnen langs het strand schuiven. De dame legt ons van alles uit over deze groep dolfijnen die elke ochtend hier naar toe komen. Ze hebben zelfs namen gekregen. Ook de familierelaties zijn bekend. Per dolfijn worden er 2 visjes gevoerd, bewust zo weinig want ze mogen niet afhankelijk worden van de mensen. We tellen er eerst 5, maar als iedereen wordt verzocht weer op het zand te gaan staan lokt dat geluid nog 3 dolfijnen die wat afstand hadden gehouden. Dan komen er wat vrijwilligers met emmertjes met vis en die kiezen een paar mensen uit die vis mogen geven. Er wordt eerst uitgebreid verteld hoe dat moet. Ik sta met mijn neus vooraan en mag naar voren komen om dolfijn Piccolo een visje in haar bek te leggen. Gelukkig krijg ik geen applaus. Als alle dolfijnen twee visjes hebben gekregen, is de show voorbij. We gaan ontbijten, afwassen, en de gasfles bij laten vullen. Eerst weer terug naar Denham (waar we bij de Iga wat boodschappen doen) en dan naar de HWY nr 1, dezelfde 150 km. Een andere route is er niet. We stoppen een aantal keren onderweg en zijn net na vieren in Carnarvon. Een plekje achteraan op een grote parking voor roadtrains bij een tankstation annex restaurant/ winkel is voor campers en tentjes. We nemen een cappuccino en een cider te drinken in het heerlijk koele café. De tentjes worden naast de auto gewoon op het beton gezet en onder de achterklep wordt gekookt. Ik doe dat binnen met alle deuren open, als de zon onder is. Terwijl op de achtergrond autoraces worden gehouden, compleet met ladyspeaker, rijden joekels van vrachtwagens de parking op en groeit het aantal kampeerders aan tot 10. Het lijkt net een camping want iedereen zit met de stoeltjes buiten in de koele avondlucht en het licht van de lantaarns op het terrein. Tegen tienen is iedereen onder zeil.